Κοιτώ το ημερολόγιο…25 του Νοέμβρη και η μέρα μοιάζει γκρίζα από το πρωί. Η μόνη συννεφιά που υπάρχει όμως είναι τα γεγονότα των ειδήσεων. Συνηθίζω να τις παρακολουθώ χωρίς ήχο. Γυναικοκτονία διάβασα με την άκρη του ματιού μου. Θα είναι σε κάποια από εκείνες τις χώρες που είναι πολύ μακριά για να τις βρει κανείς με το δάχτυλο στον χάρτη- υπέθεσα αδιάφορα. Και όμως… Στην επόμενη ματιά συνειδητοποιώ πόσο κοντά μου συνέβη. Η πληροφορία αφήνει τόσο εκκωφαντικό απόηχο που με αναγκάζει να σβήσω την τηλεόραση. Δεν ήταν αρκετό για να σβήσει το βούισμα.
Τις επόμενες ημέρες πέφτω σε περισυλλογή. Κάποτε απομονώνα τα καλά νέα. Δεν γνωρίζω αν απορρυθμίστηκα, αλλά μου συμβαίνει μόνο το αντίστροφο. Βομβαρδισμοί, κατάσχεση οικείας, σεξουαλική παρενόχληση, παιδική εργασία πείνα. Θαρρείς και λειτουργεί κάποιο φίλτρο πλέον και αντικρίζω ξεκάθαρα μόνο την άσχημη όψη του νομίσματος. Άραγε θα αλλάξει αυτός ο κόσμος; Το αναρωτιέμαι μόνο, σιωπηλά.
~
Τις επόμενες ημέρες… ο τρόπος σκέψης μου αλλάζει. Ξέρω τι σκέφτεσαι, με λίγο χρόνο όλοι ξεχνάμε τα προβλήματα που δεν μας αγγίζουν άμεσα.
Είναι πρωί, βάζω ακουστικά, ο γνωστός περίπατος. Σηκώνω το κεφάλι. Το βλέμμα μου καθαρίζει, παρατηρώ. Μια διαδήλωση για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Λίγα βήματα παρακάτω βλέπω μία αφίσα. Είναι μια παράσταση που μιλάει για τα δικαιώματα της γυναίκας. Επιστρέφω στο σπίτι. Ανοίγω το λάπτοπ για να χαλαρώσω. Βλέπω βίντεο απο ανθρώπους που κάνουν εθελοντισμό σε τόπους που υπάρχει ανάγκη. Και ξαφνικά πέφτω στον πρώτο τίτλο άρθρου ” Πως να αλλάξεις και εσυ τον κόσμο”.
~
Ξυπνάω, το ημερολόγιο δείχνει 10 Δεκεμβρίου. Σήμερα δεν σκέφτομαι απλώς. Αρχίζω να ελπίζω. Μήπως τον κόσμο τελικά, θα τον αλλάξουμε εμείς;